پروتز سینه همراه با ناگفته های آن
علیرغم این که پوشش خارجی پروتزها بسیار مقاوم هستند اما مانند تمام محصولات ساخت دست بشر بالاخره کهنه و نازک شده و نهایتا از بین می روند و مواد آن به بیرون تراوش پیدا می کند. از نظر کلینیکی تشخیص آن، مشکل است و به ندرت خود فرد می تواند تشخیص دهد، در این وضعیت سینه اش کمی صاف می شود و یا شکل آن تغییر پیدا می کند. به این حالت متلاشی شدن یا تراوش یا پارگی پروتز سینه می گویند.به این دلیل می گوییم به ندرت قابل دید است چرا که با ایجاد کپسول اطراف پروتز(یک نوع کیسه بیولوژیکی اطراف پروتز سینه ایجاد می شود) گاهی اوقات با وجود پارگی، تشخیص پارگی صورت نمی گیرد و حتی بعد از تراوش از پروتز سینه، مواد درون آن در همان مکان به وسیله کیسه خود بدن یا کپسول باقی می مانند.تشخیص پارگی پروتز در چنین شرایطی فقط با سونوگرافی امکان پذیر می باشد.کهنه شدن و یا پاره شدن پروتزها در افراد مختلف متفاوت است و مثلا افرادی که کارهای سنگین انجام می دهند و یا ورزشکاران نظیر مربیان ایروبیک، دوندگان ماراتن، سوارکاران و … به طور طبیعی نسبت به کسانی که تحرک کمتری دارند پروتزشان زودتر فرسوده می شود.
با این که به طور معمول و میانگین عمر پروتزها ۲۰ سال است ولی به تمام خانم ها توصیه می شود که ۱۰ تا ۱۵ سال پس از عمل جراحی به طور مرتب مورد معاینه و سونوگرافی قرار گیرند تا از حالت و موقعیت و سالم بودن پروتز سینه خود اطلاع کافی داشته باشند.
بهترین اندازه ی پروتز را چگونه انتخاب کنیم؟
پروتزهای سینه انواع و اندازه های مختلفی دارند و برای هر فردی ممکن است متفاوت باشد. پروتز سینه با اندازه های مختلف، در زمان مختلف، نتایج متفاوتی ایجاد می کند. مهم ترین اصل در انتخاب پروتز این است که به شما ظاهری موزون تر و مناسب تر بدهد که این کار باید توسط پزشک صورت گیرد. پزشک در هنگام مشاوره، سینه و قفسه سینه ی شما را اندازه می گیرد تا اندازه مناسب شما را به دست آورد و با این اندازه گیری ها ظاهر شما را با بهترین اندازه سینه تصور می کند و در نظر می گیرد.
عامل محدود کننده در انتخاب اندازه سینه، فضای در دسترس در زیر سینه است.
همان طور که حجم هر نوع پروتز افزایش می یابد به پهنای آن هم اضافه می شود. بنابراین اگر شما پروتزی را انتخاب کنید که بیش از اندازه بزرگ باشد، لبه ها و کناره های آن ممکن است از اطراف بافت سینه اصلی بیرون بزند و حتی تا گودی زیر بغل نیز برسد که این حالت برای اغلب افراد نامطلوب است. همچنین امکان چروک، چین خوردگی و دیگر مشکلات نیز افزایش می یابد.
چه نوع بُرش هایی در جراحی وجود دارد؟
به طور کلی سه نوع بُرش جراحی برای جاگذاری پروتز سینه وجود دارد.معمول ترین و رایج ترین برش، برش زیرسینه ای است که در زیر سینه در قسمت خط یا چین سینه ایجاد می شود و طول برش حدود ۴ سانتی متر است. از آن جایی که چین طبیعی خود سینه به خوبی جای زخم را پنهان می کند و همچنین دسترسی مستقیمی به فضایی که پروتز قرار خواهد گرفت، ایجاد می کند و موقعیت و مکان قرار گرفتن پروتز دقیقا کنترل می شود؛ این بُرش، بهترین و بیشترین استفاده را در جراحی دارد. روش دیگر، برش پوست تیره تر اطراف لبه و کناره نوک سینه است که در اطراف و دور لبه آن ایجاد می شود. اشکال این روش این است که توسط هیچ چینی پوشیده و مخفی نمی شود و جای زخم ایجاد شده ممکن است در شیر دادن ایجاد اختلال بکند.برش خطوط چین زیر بغل روش سومی است که کمتر مورد استفاده قرار می گیرد زیرا پیدا کردن مکان مناسب برای پروتز سینه در بعضی بیماران سخت تر است و ممکن است در آینده مشکلی به وجود آید و به یک برش اضافی روی سینه احتیاج باشد و اشکال دیگر آن این است که جای زخم زیر بغل وقتی لباس بدون آستین پوشیده باشید، مشخص است؛ چرا که به طور نرمال جای زخم ها کاملا و به خوبی بهبود پیدا نمی کند و به مرور زمان کمتر قابل رویت خواهند شد. گرچه ظاهر هیچ زخمی قابل پیش بینی نیست. اخیرا گزارش هایی از جاگذاری پروتز با استفاده از برش های جراحی در سایر نقاط مثل دور ناف شده است که محاسن و اشکالات مخصوص به خود را دارد؛ ولی به هر حال به جز موارد خاص، استفاده از این روش توصیه نمی شود. جاگذاری پروتز از طریق جراحی لاپاروسکوپی نیز در موارد بسیار کمی مطرح شده است؛ ولی با توجه به مشکلات این روش در جاگذاری پروتز، انجام این روش به صورت عمومی در نیامده است.
پروتز سینه در کجا قرار می گیرد؟
معمولا ۲ مکان یا ۲ نوع پاکت برای قرار گرفتن پروتز وجود دارد. زیرغده‌ای در جلوی ماهیچه سینه و زیرماهیچه. در روش زیرغده‌ای اشکالی که وجود دارد این است که شکل ظاهری و نمای بیرونی سینه کاشته شده در زنان لاغر چشمگیرتر است و ظاهر سینه ها، روی قفسه سینه تشخیص داده می شود که در این موارد توصیه می شود که پروتز را به صورت زیرماهیچه ای بگذارید. اگرچه بعضی از انواع پروتزها وجود دارند که برای روش زیرغده‌ای مناسب تر هستند.این زنان معمولا سینه اصلی شان زمانی بزرگ تر از حال شان بوده است. وقتی کاهش حجم بسیار زیادی در سینه اصلی وجود داشته است و در اندازه پوست پوشیده شده در اطراف بافت سینه میزان کمی جمع شدگی و افت وجود دارد پس شکلی ایجاد می شود که به آن کیف خالی می گویند. تحت این شرایط، گاهی اوقات بهتر است که پروتز در موقعیت زیرغده‌ای قرار بگیرد تا بتواند پوستی که سینه اصلی را پوشانده، پُر کند. دومین مکان، مکان زیرماهیچه ای بین ماهیچه دیواره قفسه سینه و خود قفسه سینه می باشد. مکان زیرماهیچه ای، پوشش و پوشیدگی شکل و ظاهر پروتز سینه را زیاد می کند. این مکان در زنانی که بافت سینه بسیار کمی دارند یا اصلا ندارند، بسیار مفید است. با ایجاد پوشش زیاد در این شرایط نهایتا بعضی عوارض نامساعد که روی ظاهر سینه وجود دارد، کاهش می یابد. مزیت دیگر این روش این است که در این حالت ماموگرافی با کیفیت بهتری انجام می شود. اشکال این روش این است که ممکن است درد یا ناراحتی بیشتری بعد از عمل وجود داشته باشد و پروتز سینه، با حرکات معین ماهیچه حرکت کند.علیرغم این که پوشش خارجی پروتزها بسیار مقاوم هستند اما مانند تمام محصولات ساخت دست بشر بالاخره کهنه و نازک شده و نهایتا از بین می روند و مواد آن به بیرون تراوش پیدا می کند. از نظر کلینیکی تشخیص آن، مشکل است و به ندرت خود فرد می تواند تشخیص دهد، در این وضعیت سینه اش کمی صاف می شود و یا شکل آن تغییر پیدا می کند. به این حالت متلاشی شدن یا تراوش یا پارگی پروتز سینه می گویند.به این دلیل می گوییم به ندرت قابل دید است چرا که با ایجاد کپسول اطراف پروتز(یک نوع کیسه بیولوژیکی اطراف پروتز سینه ایجاد می شود) گاهی اوقات با وجود پارگی، تشخیص پارگی صورت نمی گیرد و حتی بعد از تراوش از پروتز سینه، مواد درون آن در همان مکان به وسیله کیسه خود بدن یا کپسول باقی می مانند.تشخیص پارگی پروتز در چنین شرایطی فقط با سونوگرافی امکان پذیر می باشد.کهنه شدن و یا پاره شدن پروتزها در افراد مختلف متفاوت است و مثلا افرادی که کارهای سنگین انجام می دهند و یا ورزشکاران نظیر مربیان ایروبیک، دوندگان ماراتن، سوارکاران و … به طور طبیعی نسبت به کسانی که تحرک کمتری دارند پروتزشان زودتر فرسوده می شود.
با این که به طور معمول و میانگین عمر پروتزها ۲۰ سال است ولی به تمام خانم ها توصیه می شود که ۱۰ تا ۱۵ سال پس از عمل جراحی به طور مرتب مورد معاینه و سونوگرافی قرار گیرند تا از حالت و موقعیت و سالم بودن پروتز سینه خود اطلاع کافی داشته باشند.
بهترین اندازه ی پروتز را چگونه انتخاب کنیم؟
پروتزهای سینه انواع و اندازه های مختلفی دارند و برای هر فردی ممکن است متفاوت باشد. پروتز سینه با اندازه های مختلف، در زمان مختلف، نتایج متفاوتی ایجاد می کند. مهم ترین اصل در انتخاب پروتز این است که به شما ظاهری موزون تر و مناسب تر بدهد که این کار باید توسط پزشک صورت گیرد. پزشک در هنگام مشاوره، سینه و قفسه سینه ی شما را اندازه می گیرد تا اندازه مناسب شما را به دست آورد و با این اندازه گیری ها ظاهر شما را با بهترین اندازه سینه تصور می کند و در نظر می گیرد.
عامل محدود کننده در انتخاب اندازه سینه، فضای در دسترس در زیر سینه است.
همان طور که حجم هر نوع پروتز افزایش می یابد به پهنای آن هم اضافه می شود. بنابراین اگر شما پروتزی را انتخاب کنید که بیش از اندازه بزرگ باشد، لبه ها و کناره های آن ممکن است از اطراف بافت سینه اصلی بیرون بزند و حتی تا گودی زیر بغل نیز برسد که این حالت برای اغلب افراد نامطلوب است. همچنین امکان چروک، چین خوردگی و دیگر مشکلات نیز افزایش می یابد.
چه نوع بُرش هایی در جراحی وجود دارد؟
به طور کلی سه نوع بُرش جراحی برای جاگذاری پروتز سینه وجود دارد. معمول ترین و رایج ترین برش، برش زیرسینه ای است که در زیر سینه در قسمت خط یا چین سینه ایجاد می شود و طول برش حدود ۴ سانتی متر است. از آن جایی که چین طبیعی خود سینه به خوبی جای زخم را پنهان می کند و همچنین دسترسی مستقیمی به فضایی که پروتز قرار خواهد گرفت، ایجاد می کند و موقعیت و مکان قرار گرفتن پروتز دقیقا کنترل می شود؛ این بُرش، بهترین و بیشترین استفاده را در جراحی دارد. روش دیگر، برش پوست تیره تر اطراف لبه و کناره نوک سینه است که در اطراف و دور لبه آن ایجاد می شود. اشکال این روش این است که توسط هیچ چینی پوشیده و مخفی نمی شود و جای زخم ایجاد شده ممکن است در شیر دادن ایجاد اختلال بکند.برش خطوط چین زیر بغل روش سومی است که کمتر مورد استفاده قرار می گیرد زیرا پیدا کردن مکان مناسب برای پروتز سینه در بعضی بیماران سخت تر است و ممکن است در آینده مشکلی به وجود آید و به یک برش اضافی روی سینه احتیاج باشد و اشکال دیگر آن این است که جای زخم زیر بغل وقتی لباس بدون آستین پوشیده باشید، مشخص است؛ چرا که به طور نرمال جای زخم ها کاملا و به خوبی بهبود پیدا نمی کند و به مرور زمان کمتر قابل رویت خواهند شد. گرچه ظاهر هیچ زخمی قابل پیش بینی نیست. اخیرا گزارش هایی از جاگذاری پروتز با استفاده از برش های جراحی در سایر نقاط مثل دور ناف شده است که محاسن و اشکالات مخصوص به خود را دارد؛ ولی به هر حال به جز موارد خاص، استفاده از این روش توصیه نمی شود. جاگذاری پروتز از طریق جراحی لاپاروسکوپی نیز در موارد بسیار کمی مطرح شده است؛ ولی با توجه به مشکلات این روش در جاگذاری پروتز، انجام این روش به صورت عمومی در نیامده است.
پروتز سینه در کجا قرار می گیرد؟
معمولا ۲ مکان یا ۲ نوع پاکت برای قرار گرفتن پروتز وجود دارد. زیرغده‌ای در جلوی ماهیچه سینه و زیرماهیچه.در روش زیرغده‌ای اشکالی که وجود دارد این است که شکل ظاهری و نمای بیرونی سینه کاشته شده در زنان لاغر چشمگیرتر است و ظاهر سینه ها، روی قفسه سینه تشخیص داده می شود که در این موارد توصیه می شود که پروتز را به صورت زیرماهیچه ای بگذارید. اگرچه بعضی از انواع پروتزها وجود دارند که برای روش زیرغده‌ای مناسب تر هستند.این زنان معمولا سینه اصلی شان زمانی بزرگ تر از حال شان بوده است. وقتی کاهش حجم بسیار زیادی در سینه اصلی وجود داشته است و در اندازه پوست پوشیده شده در اطراف بافت سینه میزان کمی جمع شدگی و افت وجود دارد پس شکلی ایجاد می شود که به آن کیف خالی می گویند. تحت این شرایط، گاهی اوقات بهتر است که پروتز در موقعیت زیرغده‌ای قرار بگیرد تا بتواند پوستی که سینه اصلی را پوشانده، پُر کند. دومین مکان، مکان زیرماهیچه ای بین ماهیچه دیواره قفسه سینه و خود قفسه سینه می باشد. مکان زیرماهیچه ای، پوشش و پوشیدگی شکل و ظاهر پروتز سینه را زیاد می کند. این مکان در زنانی که بافت سینه بسیار کمی دارند یا اصلا ندارند، بسیار مفید است. با ایجاد پوشش زیاد در این شرایط نهایتا بعضی عوارض نامساعد که روی ظاهر سینه وجود دارد، کاهش می یابد. مزیت دیگر این روش این است که در این حالت ماموگرافی با کیفیت بهتری انجام می شود. اشکال این روش این است که ممکن است درد یا ناراحتی بیشتری بعد از عمل وجود داشته باشد و پروتز سینه، با حرکات معین ماهیچه حرکت کند.
.
.
.
گردآوری:
مطالب مرتبط:
مشکلات استفاده از دستمال کاغذی برای خانم ها !
نکته هایی برای کاهش درد دوران قاعدگی
کیست تخمدان چیست + علائم